Alle levende systemen kennen groeistuipen. Dat zijn overgangsperioden waarin oude mechanisamen niet meer werken of beginnen te haperen, er treden instabiliteiten en fluctuaties op, kleine oorzaken hebben ineens grote gevolgen, beproefde controlemechanismen werken niet meer of onvoldoende.
Bij de opvoeding van kinderen noemen we dat puberteit, als het om de economie gaat noemen we het crisis.
Het woord crisis heeft een negatieve bijklank: het moet bestreden worden, het moet weg. In eerste instantie wordt daarbij altijd gezocht naar manieren om alles weer te herstellen naar hoe het was. Terug naar evenwicht!
Dat is precies waar men wereldwijd op grote schaal mee bezig is. Hetzelfde blijven doen wat we altijd al deden (consumeren, blijven uitgeven, op de pof leven, vuile auto’s produceren), we zetten er alleen nog maar weer eens wat extra controle op (staatstoezicht). Dan blijft de werkgelegenheid tenminste behouden, komt er weer rust op de markten en dan komt het weer goed. Bij voorkeur al in 2009, maar vermoedelijk pas in 2010.
Niet dus. Niet zo en niet zo snel. Er is meer aan de hand en dat gaan we meemaken en vormgeven. Of we nou willen of niet.
Het systeem (de wereldeconomie) is bezig om door te groeien naar een nieuwe orde, met een nieuw machtsevenwicht, duurzaamheid als harde voorwaarde voor overleven, kern- en zonneenergie als krachtbron en nog veel meer nieuws, dat we nu nog niet kunnen bevroeden.
Dit is geen crisis, het is groeien, transformatie, doorbraak. En groeien doet pijn.
De uitdaging is om zicht te krijgen op wat er aan zit te komen. Seeing the future first…….
Wie het ziet mag het zeggen