Auteur: Freddo

Crisis? What crisis?…….

Alle levende systemen kennen groeistuipen. Dat zijn overgangsperioden waarin oude mechanisamen niet meer werken of beginnen te haperen, er treden instabiliteiten en fluctuaties op, kleine oorzaken hebben ineens grote gevolgen, beproefde controlemechanismen werken niet meer of onvoldoende.

Bij de opvoeding van kinderen noemen we dat puberteit, als het om de economie gaat noemen we het crisis.

Het woord crisis heeft een negatieve bijklank: het moet bestreden worden, het moet weg. In eerste instantie wordt daarbij altijd gezocht naar manieren om alles weer te herstellen naar hoe het was. Terug naar evenwicht!

Dat is precies waar men wereldwijd op grote schaal mee bezig is. Hetzelfde blijven doen wat we altijd al deden (consumeren, blijven uitgeven, op de pof leven, vuile auto’s produceren), we zetten er alleen nog maar weer eens wat extra controle op (staatstoezicht). Dan blijft de werkgelegenheid tenminste behouden, komt er weer rust op de markten en dan komt het weer goed. Bij voorkeur al in 2009, maar vermoedelijk pas in 2010.

 

Niet dus. Niet zo en niet zo snel. Er is meer aan de hand en dat gaan we meemaken en vormgeven. Of we nou willen of niet.

Het systeem (de wereldeconomie) is bezig om door te groeien naar een nieuwe orde, met een nieuw machtsevenwicht, duurzaamheid als harde voorwaarde voor overleven, kern- en zonneenergie als krachtbron en nog veel meer nieuws, dat we nu nog niet kunnen bevroeden.

Dit is geen crisis, het is groeien, transformatie, doorbraak. En groeien doet pijn.

De uitdaging is om zicht te krijgen op wat er aan zit te komen. Seeing the future first…….
Wie het ziet mag het zeggen

Tekenen van opleving

Het gaat beter. Zegt men. De economie veert op. Er is licht aan het eind van de tunnel. We mogen weer voorzichtig hopen op een lichte groei.Zegt men. Hoopt men. Wil men. Moet.

Maar wat is er veranderd aan de oorzaken van de crisis?

Gedragen banken zich al anders? Is daar de graaicultuur al uitgebannen? Gaat het al om de waarde voor de klant en niet langer om de waarde van het bedrijf zelf als koopwaar? Meten we de economische waarde van goederen anders dan in enkel in geld? Zijn we al afgestapt van het idee dat het pas weer goed komt als de produktie omhoog gaat en de consumenten weer meer gaan consumeren? Vinden we groter niet meer altijd beter? Gaat het al over bruto nationaal geluk in plaats van bruto nationaal produkt? Hebben we de tijden van mediahypes al achter ons gelaten. Leven we op wereldschaal niet langer op de pof? Hebben we al een manier bedacht om een eind te maken aan de uitputting van de aarde, de wereldvoedselcrisis, de klimaatcrisis, de watercrisis?
Nee dus….

Maar het ergste hebben we gehad….

Zegt men. Hoopt men. Wil men. Moet. Want anders moet het anders….

Hekjes & Regels

Bij zorgboerderij de Hagert bij WIjchen/Nijmegen wordt fantastische zorg geleverd. Iedereen die daar komt vindt, ziet en voelt dat het goed is daar. Daar wordt zorg niet gemanaged, daar wordt geen productie gedraaid, daar wordt zorg geleverd en bij alles wat bedacht en gedaan wordt is het uitgangspunt: wat is het beste voor de patienten/clienten.

Deze instelling heeft er bewust voor gekozen te werken met AWBZ-gelden en moet zich dan noodgedwongen aanlsuiten bij officiele zorgverlenende instanties. En die zijn groot, bureaucratisch, onpersoonlijk en vooral: goed gemanaged en slecht georganiseerd.

Twee voorvallen (echt gebeurd):

Bij de Hagert komt een veiligheidsinspecteur op bezoek: de omgeving van verstandelijk gehandicapten moet immers veilig zijn. De inspecteur ontdekt aan de achterzijde van het gebouw een hekje van 100 cm hoog. Dat mag dus niet. Dat moet 120 cm zijn, anders kunnen clienten er te makkelijk overheen stappen.

De directeur werpt tegen dat aan de andere zijde van het gebouw helemaal geen hek staat en dat de clienten daar dus in alle vrijheid het weiland in kunnen lopen. Dat maakt geen indruk en wordt afgedaan als volgt: voor hekjes heb ik regels, voor geen hekjes heb ik geen regels. Uiteindelijk is het hekje verhoogd….

Op het terrein van de zorgboerderij zijn vele dieren en in dat kader wilde men ook een ooievaarsnest. Dit bleek in strijd met regelgeving rondom het beschermde dorpsgezicht. Het ooievaarsnest viel onder de categorie hoogbouw en was uit dien hoofde niet toegestaan. Pas na vele protestacties van de burgerij en omwonenden, die allemaal wilden dat ooievaarsnest er kwam,bond de gemeente in. Men gaf niet toe dat het hier een absurde toepassing van de regelgeving betrof. Nee, men verleent uiteindelijk een ontheffing, want het is en blijft hoogbouw…

Nog een lantaarnpaal midden op de weg !!

 

Een lantaarnpaal in Roggel heeft het gebracht tot de landelijke pers. Hij heeft ondertussen onder druk van de publieke opinie het loodje gelegd en is verwijderd. Wat te betreuren valt. Want waar vind je nog zo’n icoon van goed managen en slecht organiseren?

En de grote vraag is natuurlijk: wie hebben daar midden in de weg een gat geboord om die lantaarn te plaatsen? Maar voor de goede orde: hen treft geen blaam, ze hebben gewoon gedaan wat hun is opgedragen!

De officiele berichtgeving met beeldmateriaal mag niet verloren gaan:

In het Limburgse dorpje Roggel staat sinds een paar dagen een lantaarnpaal midden op straat. Dit zorgt voor een gevaarlijke verkeerssituatie.

Volgens de gemeente Leudal, waar Roggel onder valt, is er sprake van een “vervelende situatie, die te wijten is aan miscommunicatie en misplanning.” De bewuste lantaarnpaal is op woensdagmiddag 9 december door de gemeente verwijderd.

Halverwege de Rijnlandweek – De Cirkel

Rijnland ligt ver weg. Ik ben al een hele tijd onderweg en ik moet ook nog een heel eind.

Ik ben dus ongeveer halverwege. Het is een mooie reis. Ik maak op dit moment een tussenstop in een bos tussen Amersfoort en Leusden. In dat bos heb ik jongen gespeeld met mijn vrienden. We deden verstoppertje bij het hazewater, maakten pijl en boog, zochten paddestoelen, bouwden hutten. Nooit volgens plan, maar altijd tot tevredenheid. Het toeval, dat dan wel niet bestaat maar zich toch telkens weer meldt, brengt me terug op deze plek net op het moment dat ik besloten heb de rijnlander in mij te bevrijden en de ruimte te geven.

In de loop der jaren heb ik veel geleerd en ben veel wijzer geworden. Maar ik ben ook veel kwijtgeraakt. Dat realiseer ik me bij de oefeningen die ik hier doe. Ik moet improviseren, los laten, geen plannen maken, niet controleren en vertrouwen op wat zich aandient. Zo gemakkelijk als dat vroeger allemaal was, zo moeilijk vind ik dat nu. In mijn hoofd weet ik wel dat dat allemaal nodig is en helpt, maar het zit nog onvoldoende van binnen. Ik vind nog te vaak en te veel dat al die anderen dat veel meer zouden moeten doen.

Op deze plek en op dit moment gaat het ook over geloof. Ik ben katholiek opgevoed en heb hier op goed katholieke scholen gezeten, inclusief paters en nonnen als opleiders. Van dat geloof ben ik in de loop van de jaren afgevallen. Dat voelt nog steeds als een bevrijding. Ik ben niet van de dogma’s en de bijbelse bewijsvoeringen. Denk ik. Voel ik. Roep ik. Totdat ik me realiseer, dat ik, als ik niet uit kijk, bezig ben mijzelf een nieuw geloof aan te meten. Rijnlands. Eindelijk een manier van denken en werken waar de wereld echt mooier en gelukkiger van wordt. En dus op missie: zieltjes winnen, mensen overtuigen, de wereld verbeteren. De Angelsaksen hun American dream, waar ze ongeacht de deplorabele realiteit in volharden, wij onze Rijnlandse droom die onvermijdelijk en aantoonbaar veel meer heil en zegen gaat brengen.

Dit bos tussen Amersfoort en Leusden. Lijnen komen samen als in een cirkel. Het einde raakt het begin. Mijn cirkel is rond en ik begin opnieuw. Vanaf hier wil ik worden wie ik ooit was, zonder te worden wie ik nooit wilde zijn.

Over leiders en bazen…

Leider word je door kennis en wijsheid te verwerven, open te staan, te luisteren. De basis onder leiderschap is respect en waardering. Leiderschap wordt je verleend door je omgeving. Een leider verwelkomt kritiek in bescheidenheid, leert er van en groeit in zijn leiderschap. Hij/zij ontwikkelt zich. Een leider zoekt de dialoog, zeker ook met degenen die met hem/haar van mening verschillen. Leider blijf je voor het leven, ongeacht de positie die je bekleedt. Leiderschap is een persoonlijke eigenschap.
Om baas te worden moet je sterk zijn, kunnen vechten (figuurlijk of letterlijk), in concurrentie gaan en winnen. ‘Baas-zijn’ dwing je af en komt tot stand als overwinning op je omgeving. Kritiek impliceert een aanval op je positie en wordt bestreden. Een baas gaat in discussie, zet daarbij zijn macht in, probeert zijn tegenstanders te verzwakken, probeert ‘uit-alle-macht’ (net woord zegt het al) zijn positie te handhaven. Baas blijf je tot de macht je ontnomen wordt. ‘Baas-zijn’ is een toestand.
De vraag of JP een leider is, is gisteren bij de presentatie van het rapport Davids (andermaal) helder en ontkennend beantwoord.
Hij is slechts de baas.

Nieuwjaarsgroet (dichter des vaderlands)

Nieuwjaarsgroet

Zo JP, hoe voelt het om te liegen
en dan te moeten zien dat het gedrukt staat?
Hoe voelt dat, om als christen-democraat
de zijde van Herodes te verkiezen

en honderdduizend kinderen te doden
omwille van één koning? Volkenrecht?
Ik ken een land dat dozen resoluties
enkel door ons al jaren naast zich neerlegt.

Ziehier onze premier, hij leest de krant
en denkt: laat ze maar lullen, mijn geweten
is zuiver. En geen koren zonder kaf.

’t Is goed te liegen voor het vaderland.
De beste wensen nog van alle Irakezen
massaal vernietigd en bevrijd in ’t graf.

RAMSEY NASR

dichter des vaderlands